CentrumPR.pl

Kultura » Kultura

Pierwsze polskie wydanie zbioru „A potem…”

Zobacz więcej zdjęć »

Rebis opublikował pierwsze polskie wydanie zbioru opowiadań „A potem…” Johna Updike’a.

Poznański Rebis opublikował pierwsze polskie wydanie zbioru opowiadań „A potem..." zmarłego w styczniu 2009 znakomitego amerykańskiego prozaika Johna Updike'a.

Zamów artykuły sponsorowane na serwisie CentrumPR.pl w kilka minut, poprzez platformę Link Buildingu np.:

Przeczytaj również

• XVI Ogólnopolski Turniej Tenisowy Amatorów o Puchar Prezesa Kolportera
• "Czarny statek" – Irak oczami uchodźcy
• Philip de Souza - "Piraci w świecie grecko-rzymskim"
• Wygraj "Festung Bresalu" – konkurs do 5 września

• Podstawowe informacje o CentrumPR.pl

Urodzony w 1932 roku Updike pisał o swoim pokoleniu, a bohaterami jego książek byli najczęściej jego rówieśnicy. Wystarczy przypomnieć postać Królika, czyli Harry'ego Angstroma, tytułowego bohatera czterech powieści Updike'a. W każdej kolejnej książce Królikowi przybywało lat, tak samo jak autorowi.

W „A potem..." również pierwszoplanowe role odgrywają rówieśnicy pisarza. Kiedy książka się ukazała w Stanach w 1994 r., Updike miał 62 lata i mniej więcej w tym wieku są bohaterowie opowiadań. Nie są to jednak zgorzkniali i zgryźliwi tetrycy, choć nie wszyscy z nich mają akurat powody do zadowolenia.   

Ten zbiór opowiadań jest dowodem, że John Updike to także mistrz małej formy prozatorskiej. Tylko pisarz jego klasy mógł napisać opowiadanie „Mężczyzna, który przeszedł do sopranów", gdzie wytrawny opis niuansów muzycznych posłużył do ukazania życia towarzysko-uczuciowego kilku małżeństw (oczywiście pięćdziesięcio- i sześćdziesięciolatków) grających w amatorskim zespole. Albo „Wiejski dom z piaskowca", w którym bohater po śmierci matki przyjeżdża z Nowego Jorku do rodzinnego domu, oglądając pamiątki po zmarłej rekapituluje swoje życie i stwierdza, że właśnie tu jest jego miejsce - recenzuje autor salonukulturalnego.pl.

Świetne opowiadania, tyle że utrzymane w nastroju raczej niewesołym. Nastroju towarzyszącemu człowiekowi, który jeszcze nie żegna się z życiem, ale przecież wie, że koniec jest nieuchronny i coraz bliższy.