CentrumPR.pl

Gospodarka » Przemysł

Cynkowanie – skąd się wzięło i dlaczego jest takie ważne?

W historii cynkowania ogniowego można wydzielić kilka etapów: od rozwoju poglądów na żelazo i stal, rozszerzania wiedzy na temat korozji, odkrycia cynku po wynalezienia metody jego zastosowania.

Zamów artykuły sponsorowane na serwisie CentrumPR.pl w kilka minut, poprzez platformę Link Buildingu np.:

Przeczytaj również

• Podstawowe informacje o CentrumPR.pl

Trochę historii 

Pewnie nie każdy wie, że najwcześniejsze jakie udało się odszukać w historycznych źródłach zastosowanie cynku przez człowieka było powiązane z produkcją mosiądzu oraz leczeniem ran. Takie właściwości odkryli Rzymianie za czasów Cesarza Augusta: topili tlenkowo-węglanową rudę cynku wraz z miedzią, by otrzymać mosiężne przedmioty. Nie tylko w Rzymie było to popularne - cynk znali także ludzie zamieszkujący Chiny, Indie czy Persję. Co ciekawe, szczegółowe opisy wyrobu tlenku cynku zachowały się między innymi w żeglarskich zapiskach Marco Polo. W okresie średniowiecza, o cynku i jego fizyczno-chemicznych właściwościach wiedziano już więcej, sam metal uznano za ósmy pierwiastek naturalnie występujący w skorupie ziemskiej.

Przełomowy wiek

Największy postęp w dziejach cynkowania ogniowego przyniósł wiek XVIII. W 1740 roku w Wielkiej Brytanii po raz pierwszy wytopiono stal. Dwa lata później we Francji dzięki pracom Malouin'a odkryto także możliwość nanoszenia powłoki cynkowej przez zanurzenie konstrukcji stalowych w kąpieli tego metalu. Ówczesny sposób cynkowania nie wiele różnił się od tego, który znamy dzisiaj. Jednak w tamtych latach przemysłowe zastosowanie cynku nie było możliwe z powodu braku odpowiednich metod obróbki powierzchni stalowej przeznaczonej do cynkowania. Dopiero w 1836 roku, po wynalezieniu metody czyszczenia powierzchni żelaza przez trawienie, cynkowanie ogniowe zaczęto stosować na skalę przemysłową.

Odkrycia, które wpłynęły na teraźniejszość

Z pewnością ważną datą w historii cynkowania ogniowego był rok 1746, kiedy to niemiecki chemik Andreas Marggraf wyodrębnił cynk z kalaminu, wygrzewając tlenek tego metalu z węglem w warunkach beztlenowych.

Pierwsze ocynkownie, w których zanurzanie niewielkich konstrukcji stalowych opierało się na prostych metodach manualnych, powstały około 1840 roku. Wraz z nimi na światowym rynku usług pojawiły się ocynkowane wyroby z blachy takie jak wiadra, konewki, wanny kąpielowe, druty i konstrukcje żelazne. Przyczyniło się to w znacznym stopniu do popularyzacji cynkowania ogniowego wśród poszczególnych odbiorców oraz do rozwoju metody. Cynkowanie ogniowe, które znamy dziś  stanowi dynamicznie rozwijającą się technologię, dysponującą nowoczesną metodologią i zaawansowanym zapleczem instrumentalnym.