CentrumPR.pl

Na polskim rynku budowlanym, nadal wśród wielu wykonawców oraz inspektorów nadzoru funkcjonuje przekonanie, że cement tzw. „czysty” (rodzaju CEM I), czyli bez żadnych dodatków, to uniwersalny i optymalny budowlany materiał wiążący. Jednak w ostatnich latach daje się zauważyć, że wraz z rozwojem technologii, ta obiegowa, powszechna opinia ulega zmianie i coraz popularniejsze stają się cementy z dodatkami mineralnymi przeznaczone do konkretnych prac budowlanych. Szczególnie, że cementy z dodatkami świetnie, i niejednokrotnie lepiej niż CEM I sprawdzają się w wielu powszechnych zastosowaniach cementu.

 

Obecność w składzie cementu specjalnie wyselekcjonowanych dodatków mineralnych, jest związana w dużym stopniu także z troską o środowisko naturalne oraz dążeniem do redukcji emisji dwutlenku węgla do atmosfery, który wydzielany jest podczas produkcji podstawowego składnika cementu, czyli klinkieru portlandzkiego. Na czym zatem polega różnica między cementami czystymi a tymi z dodatkami?

 

Ta różnica wynika wprost ze składu. Cementem czystym nazywany jest cement, w którego składzie występuje tylko jeden składnik główny, a mianowicie klinkier portlandzki, w ilości nie mniejszej niż 95%. Takie cementy według normy oznaczane są symbolem CEM I. Natomiast w  składzie „cementu portlandzkiego z dodatkami” – oznaczanego symbolem CEM II - znajduje się dodatkowo jeden lub dwa inne składniki główne, których łączna ilość może wynosić od 6-20% dla cementu odmiany CEM II/A i od 21-35% dla cementu odmiany CEM II/B. W Polsce najczęściej stosowanymi dodatkami mineralnymi są: popiół lotny krzemionkowy, granulowany żużel wielkopiecowy oraz kamień wapienny. Większe ilości dodatków można spotkać w cementach rodzaju CEM III – cement hutniczy, CEM IV – cement pucolanowy lub CEM V – cement wieloskładnikowy. Wprowadzenie dodatków mineralnych do cementu modyfikuje jego określone właściwości w kierunku optymalizacji właściwości wytworzonych finalnie zapraw i betonów dla konkretnych warunków ich użytkowania. Wprowadzenie dodatków wpływa na cały szereg parametrów zarówno świeżej mieszanki, np. reologię zaprawy i betonu czy czas wiązania, jak i stwardniałej zaprawy/betonu, np. dynamikę narastania wytrzymałości, skurcz, nasiąkliwość, porowatość czy odporność na korozję.