CentrumPR.pl

Kultura » Kultura

"Biały zamek" - recenzja książki Orhana Pamuka

Zobacz więcej zdjęć »

„Biały zamek” można uznać za preludium do obszerniejszej i lepiej znanej powieści Pamuka „Nazywam się Czerwień” z roku 2000.

„Biały zamek” turecki noblista Orhan Pamuk napisał w 1985 roku, jak sam przyznaje, w przerwie między długimi powieściami, dla odpoczynku i rozrywki. Autor nie kryje też, że pisząc swój utwór szukał inspiracji w literaturze europejskiej i tureckiej. Częsty w twórczości Orhana Pamuka motyw przenikania się kultur Wschodu i Zachodu, jest również obecny w „Białym zamku”, którego akcja rozgrywa się w XVII wieku. Młody, wykształcony Wenecjanin zostaje porwany przez Turków do Stambułu. Tutaj – na długie lata – staje się niewolnikiem Hodży, doradcy sułtana, uczonego, człowieka o otwartym umyśle.

Zamów artykuły sponsorowane na serwisie CentrumPR.pl w kilka minut, poprzez platformę Link Buildingu np.:

Przeczytaj również

• XVI Ogólnopolski Turniej Tenisowy Amatorów o Puchar Prezesa Kolportera
• "Czarny statek" – Irak oczami uchodźcy
• Philip de Souza - "Piraci w świecie grecko-rzymskim"
• Wygraj "Festung Bresalu" – konkurs do 5 września

• Podstawowe informacje o CentrumPR.pl

Na żądanie swego pana Wenecjanin dzieli się z nim całą swoją wiedzą, wspólnie piszą naukowe książki, dyskutują o astrologii, astronomii i filozofii, wreszcie przygotowują dla sułtana potężną machinę wojenną, mającą obronić go przed niewiernymi, czyli chrześcijanami takimi jak Wenecjanin. Ale z czasem dzieje się rzecz niezwykła, pan i niewolnik od początku podobni do siebie, stają się w końcu własnymi sobowtórami, że nie sposób ich rozróżnić. Mogą więc zamienić się rolami…  

„Biały zamek” można uznać za preludium do obszerniejszej i lepiej znanej powieści Pamuka „Nazywam się Czerwień” z roku 2000. W pierwszej z tych książek Orhan Pamuk urzeczywistnia swoje wspomnienia z dzieciństwa i młodości, żongluje mniej lub bardziej oczywistymi aluzjami do dzieł literackich, zwłaszcza tych, w których pojawia się wątek bliźniaków lub sobowtórów, bawi się narracją. Wszystko to podaje w baśniowej oprawie. W „Nazywam się Czerwień”, która także jest powieścią historyczną, baśni jest mniej, za to forma bardziej kunsztowna.

Grzegorz Kozera - SalonKulturalny.pl